Życie naszych przodków było pełne ruchu (nie było samochodów, a zmiany w pogodzie i przyrodzie zmuszały ich do ciągłych wędrówek) – za to ubogie w jedzenie. Przysłowiowy mamut trafiał się raz na długi czas… Ciała naszych przodków musiały wypracować mechanizm, który stanowiłby zabezpieczenie energetyczne na „chude lata”, kiedy dostawy energetycznego pożywienia będą mocno ograniczone.

Dziś sytuacja jest odwrotna – ruchu mamy niewiele, a jedzenia pod korek, jest dostępne na każdym kroku, nie musimy na nie polować, biegać za nim w tę i na zad, nie musimy także uciekać przed niebezpiecznymi zwierzętami, przenosić się z miejsca na miejsce, bo gleba przestaje być urodzajna lub robi się zbyt zimno.

Świat wokół nas ewoluował, zmienił się drastycznie. Ale nasze ciała jeszcze nie zdążyły się dostosować. Ewolucja to naprawdę powolny proces, jak widać.

O zjawisku tym mówi teoria oszczędnego genotypu. Długie okresy głodu i krótkie okresy sytości wymagały umiejętności gromadzenia zapasów. No właśnie, tylko że nie było lodówek, konserwantów, pakowania próżniowego i tego typu wynalazków. Człowiek nie był w stanie długo przechowywać żywności, dlatego to natura musiała mu pomóc i „zmodyfikować” go. Brzmi strasznie, wiem – ale tak wygląda ewolucja i selekcja naturalna (tzw. „przetrwają najsilniejsi”). Pożądane były genotypy zapewniające odporność na głód. Osoba z takim genotypem łatwiej gromadziła w ciele zapasy energetyczne, była chroniona przed śmiercią z głodu w czasie niedoboru żywności, a w konsekwencji miała większe szanse na przetrwanie.

Czasy długich okresów głodu się skończyły, ale „oszczędny genotyp” pozostał i dziś przyprawia nas o otyłość, insulinooporność i cukrzycę.

Oczywiście to tylko teoria, jak dotąd nie potwierdzona w 100%, ale trzeba przyznać, że brzmi sensownie, prawda?

Daj znać, co myślisz na jej temat!